Η Βλακεία (σοβαρή μελέτη... :-)

Είναι οδυνηρό να συναναστρέφεσαι έναν βλάκα. Είναι και επικίνδυνο. Έχουν λεχθεί πολλά για τη βλακεία, ακόμα και ο Einstein έχει γράψει βιβλίο γι αυτούς. Κανείς δεν τους συμπαθεί, κανείς δεν τους θέλει για παρέα, παρόλα αυτά, όλοι τους συναναστρεφόμαστε και λίγο μας στεναχωρεί. Τις περισσότερες φορές δεν τους αναγνωρίζουμε. Δε λέω, είναι περιπτώσεις που κάνουν μπαμ από μακριά και θα ήμασταν και εμείς σαν αυτούς αν δεν τους βλέπαμε. Είναι όμως φορές που δεν τους αναγνωρίζουμε. Για να πω την αλήθεια είναι περιπτώσεις που δε μας πειράζει καθόλου η παρέα τους. Κάποτε μάλιστα αρχίζουμε και συζητάμε μαζί τους τις βλακείες τους σαν να ήταν σοφίες. Καμιά φορά, αυτές τις βλακείες τις ενστερνιζόμαστε και εμείς οι έξυπνοι. (Και σίγουρα είμαστε έξυπνοι, γιατί δε θα μιλούσαμε για βλάκες αν εμείς δεν ήμασταν έξυπνοι). Αλλά όταν ενστερνιζόμαστε τις βλακείες τους και τις κάνουμε πίστη μας και σημαία μας, θέλω να ξέρω ποια είναι η ειδοποιός διαφορά μας; Τότε αποδεικνύουμε ότι και εμείς είμαστε βλάκες, πράγμα που δεν το αντιλαμβανόμαστε. Μα πώς να αντιληφθούμε ότι είμαστε βλάκες, καθόσον ορισμός του βλάκα λέει εκτός των άλλων ότι είναι άτομο που δεν αντιλαμβάνεται τη βλακεία του.
Και τώρα πρέπει να γίνω λίγο πιο σαφής για το τι ενοώ.
Ο άνθρωπος που πιστεύει ή έστω συζητά για τα ζώδια, δεν μπορεί παρά να ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
Αυτός που πιστεύει ότι η φυλή του είναι ανώτερη από της άλλες.
Αυτός που πιστεύει ότι για όλα φταίνε οι εβραίοι, οι μασόνοι, οι εξωγήινοι, τα πνεύματα των νεκρών, τα φαντάσματα, οι βασκανίες, τα μάγια, η κακιά μοίρα, η κατάρα των Φαραώ, οι παραλήψεις να τιμήσουμε τους νεκρούς κλπ.
Αυτός που φοβάται ότι θα του έρθει κάποιο κακό αν δει όνειρα, αν δε φορέσει το τυχαιρό του φυλαχτό, αν δει μαύρη γάτα, αν περάσει έξω από νεκροταφείο. Κάθε λογής πρόληψη δείχνει βλάκα.
Αυτός που πιστεύει σε προφητείες και σε αποκαλύψεις.
Αυτός που πιστεύει σε ότι λένε οι πολλοί και όχι σε αυτό που λέει η λογική του. Αυτός που πιστεύει σε θρησκείες και θεούς δε μπορεί παρά να είναι άνθρωπος που τουλάχιστον δε μπήκε στον κόπο να αμφισβητήσει αυτό που λένε οι πολλοί, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να αμφισβητήσει κανείς τη θρησκεία του και τελικά να μη καταντήσει αυτό που λένε άθεος.
Τελικά η βλακεία είναι πολύ πιο κοντά μας από ότι φανταζόμαστε.

Ιωσήφ

Αξία της ανθρώπινης ζωής (σχόλιο)

Δικαίωμα στην ευθανασία

Δεν είναι πρώτη φορά που συζητείται το θέμα της ευθανασίας. Έρχεται πάλι στο προσκήνιο με την αίτηση για ευθανασία της πρώην δασκάλας Σαντάλ Σεμπίρ όπως φαίνεται στο http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=881907&lngDtrID=245
Έφτασε νομίζω η ώρα να εξετάσουμε ποια είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής γιατί δεν έχει συζητηθεί όπως πρέπει αυτό το θέμα.
Από τη μια βλέπουμε να πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά και ενήλικες στις υποανάπτυκτες χώρες γιατί τους λείπει λίγο ψωμί, καθαρό νερό ή ένα εμβόλιο που κοστίζει λιγότερο από ένα ευρώ. Αυτό δείχνει ότι μάλλον μικρή είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής.
Από την άλλη βλέπουμε να γεννιούνται παιδιά με συγγενείς ανωμαλίες που σε φυσιολογικές περιπτώσεις είναι ασύμβατες με τη ζωή όπως μεγάλη καρδιακή ανεπάρκεια, παντελής έλλειψη έδρας κλπ, και βλέπουμε να ξοδεύονται από το σύστημα ασφάλειας τεράστια χρηματικά ποσά και να αναλώνονται ψυχικά και υλικά οι γονείς τους για να τα κρατήσουν στη ζωή, σε μια ζωή έτσι και αλλιώς μη φυσιολογική και ευχάριστη.
Βλέπουμε ανθρώπους να περνάνε τη ζωή τους μέσα στην πείνα και τις ελλείψεις, να οδηγούνται σε εγκληματικές πράξεις, γιατί κανείς δε φρόντισε να τους εξασφαλίσει τα τελείως απαραίτητα για να λέγεται ανθρώπινη η ζωή τους, και κάποιους γέρους να βρίσκονται στα τελευταία στάδια της εξαθλίωσης λόγω γήρατος και να τους κρατάμε βάναυσα στη ζωή εξαντλώντας τα ασφαλιστικά ταμεία, γιατί η κοινωνία δεν παίρνει την ευθύνη να τους αφήσει να πεθάνουν φυσιολογικά.
Ο πλανήτης μας κοντεύει να καταρρεύσει κάτω από το βάρος επτά δισεκατομμυρίων ανθρώπων που οι περισσότεροι παράγουμε ανεξέλεγκτα αέρια θερμοκηπίου, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας σε λίγα χρόνια και κάτω από απάνθρωπες συνθήκες όπως πολέμους, πνιγμούς, θερμοπληξία, πείνα, δίψα, μεταδοτικές ασθένειες κλπ., και παρόλο αυτά, σεβόμαστε τη ζωή των εμβρύων και απαγορεύουμε σε κάποιες κοινωνίες τις εκτρώσεις! Μάλιστα κάποιοι περισσότερο πνευματικοί, όπως ο πάπας και το σινάφι του μαζί και με τους περισσότερους δικούς μας παπάδες και καλόγερους, απαγορεύουν ακόμα και τη χρήση προφυλακτικών γιατί λένε ότι έχει αξία ακόμα και η ζωή και όταν είναι εν δυνάμει ζωή. Δε θέλω να συζητήσω γελοίες θέσεις, αλλά για το θέμα των εκτρώσεων, και αν ακόμα δεν το δούμε ως δικαίωμα της γυναίκας, πρέπει να το δούμε σαν μια ευκαιρία να σώσουμε τον πλανήτη μας από ανθρώπους που έτσι και αλλιώς δεν τους χωρά.
Στο επιχείρημα: Θα σου άρεσε εσένα να σε είχαν ρίξει; Απαντώ: Δε θα με ένοιαζε, γιατί δε θα το είχα καταλάβει, όπως δεν έχουν καταλάβει την μη ύπαρξη όλοι αυτοί που δεν υπήρξαν ποτέ, όλοι αυτοί που θα μπορούσαν να γεννηθούν από τη συνένωση οποιουδήποτε ωαρίου με οποιοδήποτε σπερματοζωάριο μπορούμε να φανταστούμε…

stratigos filotas

διαμαρτυρία για τα μέτρα κατά της ρύπανσης της ατμόσφαιρας

Είναι εξωφρενικό!
Μόλις διάβασα ένα φυλλάδιο της Ευρωπαϊκής ένωσης με τίτλο «Άλλαξε συνήθειες»
Το θέμα είναι το γνωστό: Η παγκόσμια αλλαγή του κλίματος. Το φυλλάδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης λέει ότι πρέπει να μειώσουμε τον θερμοστάτη στον ηλεκτρικό θερμοσίφωνα, να κλείνουμε τους διακόπτες όταν βγαίνουμε από ένα δωμάτιο, για μικρές αποστάσεις να περπατάμε αντί να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο, να ανακυκλώνουμε και άλλα παρεμφερή.
Ντροπή! Με αυτό θα σώσουμε τον πλανήτη; Αν κάνω οικονομία στο ηλεκτρικό κατά 10% η αλλαγή του κλίματος δε θα γίνει; Εδώ υπάρχει κάτι πολύ ύπουλο. Θέλετε, οι σοφοί του κόσμου, να μας κοιμίσετε! Να μας πείτε ότι κάτι κάνετε και να μας βάλετε και εμάς να τρέχουμε και να νομίζουμε ότι και εμείς κάτι κάνουμε. Μας αντιμετωπίζετε σαν να είμαστε νήπια που θέλουμε να βοηθήσουμε σε μια πανεπιστημιακή διατριβή και μας δίνετε ένα χαρτί να μουντζουρώνουμε και να νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε! Πολύ περισσότερο όταν θα έλθει ο καιρός να ζητήσουμε ευθύνες για την καταστροφή του πλανήτη μας θα μας πείτε ότι κάνατε ότι μπορούσατε και μάλιστα και εμείς ήμασταν συνεργάτες. Οι μάλλον δεν ήμασταν καλοί συνεργάτες και η ζημιά έγινε! Και φταίμε εμείς. Το φταίξιμο δεν είναι η διάρθρωση της κοινωνίας της κατανάλωσης, αλλά ότι δεν έκλεινα πάντα το φως όταν έβγαινα από την τουαλέτα μου!
Το πρόβλημα είναι άλλο. Για να μην καταστραφεί ο πλανήτης μας χρειάζεται να μειωθούν τα επίπεδα των αερίων θερμοκηπίου στο ένα δέκατο από ότι είναι σήμερα. Ναι! Στο ένα δέκατο και δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει και λιγότερο. Και το ξέρουμε όλοι μας αυτό.
Αν συνεχίσω να ζω έτσι που ζω, πώς είναι δυνατόν να μειωθούν τα επίπεδα του θερμοκηπίου στο ένα δέκατο; Απλούστατα δεν είναι δυνατόν!
Αλλά και να αλλάξω ζωή τι θα γίνει;
Μήπως δε θέλω θέρμανση το χειμώνα; Ή κάψω πετρέλαιο ή ξύλα από το δάσος, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αέρια θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα.
Μήπως δε χρειάζομαι τροφή για να τραφώ; Πόσες εκτάσεις έχουν αποψιλωθεί για να γίνουν καλλιεργήσιμες ή βοσκοτόπια για το φαΐ μου; Πόσες κτηνοτροφικές μονάδες υπάρχουν για να δώσουν το κρέας και το γάλα που χρειάζομαι με αποτέλεσμα να συμβάλλουν στην αλλαγή του κλίματος με το μεθάνιο που παράγουν ως παραπροϊόν;
Μήπως δεν πρέπει να μετακινούμαι; Μα έτσι που είναι σήμερα διαμορφωμένες οι πόλεις χρειάζομαι καθημερινά να διανύω αρκετά χιλιόμετρα και μάλιστα μέσα σε μποτιλιάρισμα. Για να μην πω και την ανάγκη μου μια φορά την εβδομάδα να βγαίνω από την πόλη και να πηγαίνω στην εξοχή, και σίγουρα όχι με τα πόδια.
Μήπως δε χρειάζομαι το κλιματιστικό μου, το ηλεκτρικό ρεύμα για να δουλέψει ο υπολογιστής μου; Μήπως κάθε δέκα - δεκαπέντε χρόνια δε χρειάζομαι να αγοράζω καινούριο αυτοκίνητο με ότι συνεπάγεται αυτό για το περιβάλλον;
Και τι πρέπει να γίνει;
Αυτό που όλοι ξέρουμε αλλά διστάζουμε να το πούμε: Να μειώσουμε δραστικά τον πληθυσμό των ανθρώπων που ζουν στη γη! Και μάλιστα άμεσα! Ήδη είναι αργά για να εφαρμόσουμε περιορισμό στις γεννήσεις. Και αυτό βέβαια πρέπει να γίνει, αλλά δυστυχώς έφτασε η στιγμή να καταλάβουμε ότι είμαστε πολλοί και θα σκάσουμε από τις πορδές μας αν δεν γίνουμε λιγότεροι. Ορίστε κύριοι! Μας φέρατε σε μια απελπιστική κατάσταση! Μας καταδικάσατε έτσι και αλλιώς σε θάνατο! Και μας λέτε να κλείνουμε το φως όταν βγαίνουμε από την τουαλέτα; Αυτή είναι η αντιμετώπιση των σοφών στον άνθρωπο του 21ου αιώνα; Ντροπή σας!

Ορθογραφία ??? (χρονογράφημα)

Ήμουν μαθητής της πρώτης δημοτικού και μόλις είχα κατακτήσει το γραπτό λόγο. Ήξερα εκτός από τις λέξεις που διάβαζα στο αναγνωστικό με τα μεγάλα γράμματα και τις αστείες ζωγραφιές της Άννας και του Μίμη, να διαβάζω και άλλες λέξεις. Στεκόμουνα απορροφημένος μπροστά στις επιγραφές των καταστημάτων και συλλάβιζα «Τσα-γκά-ρης, Μα-νά-βης …»
Θυμάμαι εκείνη την ηλιόλουστη μέρα του Φλεβάρη του 1956, την ώρα που έπινα το γάλα μου και ετοιμαζόμουνα να πάω στο σχολείο. Μέσα στην εφορία που ένοιωθα, είπα στον πατέρα μου ότι μπορώ πια να γράψω όποια λέξη θέλει. Μπορώ να γράψω και ολόκληρη πρόταση. Μου πρότεινε να γράψω: «Είμαι καλός μαθητής». Άρχισα λοιπόν να γράφω ή μάλλον να ζωγραφίζω ένα – ένα τα γράμματα με υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση. Πριν προλάβω όμως να ολοκληρώσω την πρώτη λέξη ήρθε η καταστροφή.
«Το είμαι δε γράφεται έτσι. Κάθε λέξη έχει και μια ορθογραφία και πρέπει να τη γράφουμε σωστά, αλλιώς μη τη γράφεις καθόλου. Δε βάζουμε όπου ακούμε ι το γιώτα. Υπάρχει και το ήτα και το ύψιλον και το έψιλον γιώτα. Το ε δε γράφεται πάντα με έψιλον αλλά και με άλφα γιώτα».
«Μα εγώ το έγραψα έτσι για πιο γρήγορα» απάντησα στον πατέρα μου και έχασα κάθε όρεξη να γράψω παρακάτω. Από κείνη τη μέρα έπαψα να είμαι καλός μαθητής. Τι σημασία έχει να είμαι καλός σε ένα σχολείο τόσο παράλογο;
Τα χρόνια πέρασαν. Με κόπο και μόχθο κατάφερα να μάθω να γράφω. Και ήθελε κόπο πολύ. Κόπο άσκοπο και παράλογο. Εκτός από την έμφυτη δυσκολία στην ορθογραφία είχα να αντιμετωπίσω και τις αλλαγές στις οποίες έπρεπε πάντα να είμαι ενήμερος. Θυμάμαι μια λέξη με το άρθρο της που την ήξερα καλά να την γράφω. Ήταν η πρώτη λέξη που έμαθα και ήμουνα σίγουρος ότι αυτή θα τη γράφω όλη μου τη ζωή σωστά. Ήταν «η τάξη» με ένα ήτα μπροστά, στολισμένο με την δασεία του και μια τάξη μεγάλη και ευρύχωρη με ένα δεύτερο ήτα στο τέλος. Αλλά τα πράγματα είναι συνήθως πολύ χειρότερα από ότι φαίνονται με την πρώτη ματιά. Στην Πέμπτη δημοτικού το ήτα έφυγε και μπήκε στη θέση του ένα στενό γιώτα και ένα φιδωτό σίγμα τελικό. Οι καλοί μαθητής τότε ήξεραν και τη διαφορά της οξείας από τη βαρεία αλλά εγώ δεν ήμουνα καλός μαθητής. «Ο καθώς πρέπει μορφωμένος, έπρεπε να γράφει στη γλώσσα των μορφωμένων, την καθαρεύουσα» μας είπε μια μέρα ο δάσκαλος. Να γράφει «η τάξις». Η τάξις είναι σοβαρή υπόθεση, ό δάσκαλος είναι μορφωμένος και μιλά με άλλο τρόπο από το μανάβη. Η τάξη δε μπορεί να είναι ευρύχωρη και ζεστή αλλά πρέπει να είναι στενή και σιωπηρή με ένα σίγμα τελικό στο τέλος να λέει σε όλους να σωπάσουν.
Έμαθα λοιπόν την τάξη με το γιώτα και το σίγμα. Ευτυχώς η δασεία πάνω από το άρθρο παρέμεινε να κοιτά αριστερά και να δείχνει την είσοδο.
Έφτασα μετά βασάνων και στη δευτέρα γυμνασίου. Μια μέρα ο καθηγητής είπε ότι η λέξη τάξη γράφεται πάλι με ήτα. Η μεταρρύθμιση του Παπανούτσου είχε περάσει από τα λόγια στην εφαρμογή. Έμαθα λοιπόν την λέξη για τρίτη φορά να τη γράφω σωστά. Ήτα με δασεία στην αρχή και ήτα στο τέλος. Η βαρεία έχει πια καταργηθεί. Τώρα είπα σίγουρα δε θα ξανακάνω λάθος τουλάχιστον σε αυτή τη λέξη.
Τρία χρόνια μετά, ήρθαν τα τανκ της χούντας και μαζί βάλθηκαν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Τώρα θα γράφουμε «η τάξι» με γιώτα στο τέλος, γιατί πρέπει να κρατήσουμε την απλή καθαρεύουσα που είναι η καθαρή γλώσσα της σώφρονος κοινωνίας των Ελλήνων χριστιανών, αλλά να μη παθαίνουμε και γλωσσοδέτη βάζοντας εκείνο το σίγμα στο τέλος. Δυσκολεύτηκα να συνηθίσω τη νέα ορθογραφία. Πολλές φορές την είδα υπογραμμισμένη με κόκκινο από τον καθηγητή μου μέχρι να τη μάθω για τέταρτη φορά να τη γράφω σωστά.
Τα σκοτεινά χρόνια της χούντας πέρασαν. Η μεταπολίτευση ήταν γεγονός. Μεταπολίτευση, όχι μόνο στην τάξη των πολιτικών πραγμάτων αλλά και στον τρόπο γραφής της τάξης. Τώρα πια έπρεπε άμεσα να αποτάξουμε τη χουντική γραφή και να πάμε στην σωστή ελληνική γραφή, τη γραφή του απλού ελεύθερου λαού. Η τάξη έπρεπε να ξαναπάρει το ήτα στο τέλος. Έχει καλώς είπα, ευτυχώς το άλφα δεν θα αλλάξει, γιατί η ελληνική γραφή έχει μόνο ένα άλφα, σε αντίθεση με τη βουλγαρική που έχει τρία άλφα. Όσο για τη δασεία, δεν έδωσα σημασία, την είχα συνηθίσει να κάθεται και να δείχνει πάντα αριστερά. Δεν την πρόσεχα και δεν την φρόντιζα, ώσπου μια μέρα χάνεται ξαφνικά με διαταγή του τότε υπουργού Παιδείας του κ. Τρίτση. Να λοιπόν που έπρεπε να μάθω να γράφω την τάξη για έκτη κατά σειρά φορά με νέα ορθογραφία. Και μάλιστα έπρεπε να το κάνω γρήγορα μη με χαρακτηρίσουν οπισθοδρομικό, ακροδεξιό, άνθρωπο με στενό μυαλό, κολλημένο στο παρελθόν, άξεστο και ανενημέρωτο.
Σιγά να μη τελείωνε εδώ τις περιπλανήσεις της αυτή η λέξη. Στο internet έγινε «η ταξη», «h taxh», «i taxi», «i taji», «i taksi», «i ta3i» και εγώ δεν ξέρω πώς αλλιώς.
Ναι, ξέρω τις αντιρρήσεις των φιλολόγων. Τις έχω ακούσει πολλές φορές. Κάθε λέξη έχει την ορθογραφία της, γιατί κάθε λέξη κουβαλά μια μεγάλη ιστορία πίσω της. Η ορθογραφία μας δείχνει πώς προήλθε η λέξη ετυμολογικά. Κάθε τάξη κουβαλά μια ιστορία τριών τουλάχιστον χιλιάδων ετών και δε μπορούμε να τη γράφουμε όπως θέλουμε. Πρέπει πάντα παρ’ όλες τις αλλαγές που παθαίνει εξ αιτίας του κάθε γλωσσολάγνου πολιτικού, να κρατά τις αρχαιότατες ομηρικές της ρίζες.
Είχα ηρεμίσει σχετικά με την ορθογραφία τα τελευταία χρόνια. Ας είναι καλά το word που κάθε ορθογραφικό λάθος το υπογραμμίζει διακριτικά και μας προτείνει και τη σωστή ορθογραφία. Τώρα μπορώ και εγώ ο ανορθόγραφος να γράψω κάτι χωρίς να κινδυνεύω να γίνω περίγελος του κάθε στενόμυαλου που η μόρφωσή του έφτασε μέχρι το σημείο να γράφει τις λέξεις με τον σωστό προτεινόμενο τρόπο από τους εκάστοτε κυβερνήτες και συμβούλους τους. Είχα ηρεμίσει μέχρι προχτές όταν κάποιο γεγονός με τάραξε πραγματικά.
Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, άνθρωπος καλοστεκούμενος, δουλευτής από τα παιδικά του χρόνια, κάθε φορά που ήθελε να γράψει μια ανακοίνωση ερχόταν σε μένα και στην αρχή μου έπιανε την κουβέντα. Μιλούσε με πολύ κέφι και με μεγάλη σοφία. Είχε γνώμη για όλα. Κάποια στιγμή έφερνε την κουβέντα στο προκείμενο και με παρακαλούσε να συντάξουμε μαζί την ανακοίνωση. Πάντα είχε ξεχασμένα τα γυαλιά του, και πάντα έπρεπε να γράψω πρόχειρα στο χαρτί εγώ την ανακοίνωση. Έφευγε ευχαριστώντας με εγκάρδια και την άλλη μέρα στην είσοδο φάνταζε η ανακοίνωση καθαρογραμμένη και ορθογραφημένη. Προχτές όμως έλλειπα και έπρεπε η ανακοίνωση να γίνει άμεσα. Είχε χαλάσει η πόρτα του ανσασέρ και ο κίνδυνος ήταν μεγάλος. Η ορθογραφία τέτοιες στιγμές είναι πολυτέλεια. Μπαίνοντας είδα την ανακοίνωση να βγάζει μάτι. Στην αρχή γέλασα εγώ ο μορφωμένος και ας σπατάλησα χιλιάδες ώρες για να μάθω να γράφω σωστά. Μετά όμως αισθάνθηκα ντροπή για μια από τις χειρότερες μορφές ρατσισμού. Ο ανορθόγραφος άνθρωπος δε μπορεί να γράφει. Δεν του επιτρέπουμε να εκφράσει τα συναισθήματά του, γραπτά. Ούτε καν να μας ενημερώσει για τον κίνδυνο που διατρέχουμε από τη χαλασμένη πόρτα του ανσασέρ. Δεν του επιτρέπουμε να μας γράψει αυτά που η ζωή του έμαθε. Τον καταδικάζουμε σε σιωπή όσον αναφορά το γραπτό λόγο. Κάθε προσπάθειά του να γράψει θα αντιμετωπίσει τη δική μας ειρωνεία. Κάθε φορά που έχει κάτι χρήσιμο να μας μάθει, θα διστάζει να το γράψει, γιατί δεν έμαθε τον περίπλοκο τρόπο γραφής μας. Θα αισθάνεται ντροπή για τα χρόνια της νιότης του που πέρασε στη βιοπάλη και δεν είχε την ευκαιρία να πλήττει στα θρανία μαθαίνοντας να γράφει ορθογραφημένα. Εγώ πάντως ντρέπομαι για το αντίθετο. Πάντα ντρεπόμουνα που είχα την πολυτέλεια να ασχολούμαι με άχρηστα πράγματα τη στιγμή που κάποιοι άλλοι αγωνιζόταν για την επιβίωσή τους. Και είναι τόσο εύκολο να μπορούν όλοι να γράφουν τις σκέψεις τους χωρίς το φόβο της ορθογραφίας. Ένα η, ένα ο, ένα ε. Απλά και εύκολα! Δε θα χάσουμε τίποτε, όπως δε χάνουμε τίποτα στον προφορικό λόγο που υπάρχει ένα η και ένα ε. Μάλλον πιο πλούσιοι θα γίνουμε γιατί επιτρέποντας τον καθένα να γράφει, θα έχουμε περισσότερη ποικιλία απόψεων. Θάρρος χρειάζεται μόνο να πετάξουμε ότι άχρηστο και δύσκολο. Τη στιγμή που η εκπαίδευση έγινε αγαθό που δίνεται σε όλους και όχι μόνο στους ευνοημένους και τυχερούς που μπορούν να μάθουν χιλιάδες λέξεις να τις γράφουν ορθογραφημένα, πρέπει η δυνατότητα να γράφει κανείς να γίνει πιο εύκολη. Είναι καιρός να προσαρμόσουμε τον τρόπο γραφής μας στις ικανότητές μας και όχι να τρέχουμε για το άπιαστο και ακατόρθωτο όνειρο της ορθογραφίας. Είναι καιρός το τρένο να το γράφουμε με τον ίδιο τρόπο, είτε ταξιδεύει από Αθήνα για Θεσσαλονίκη είτε από Θεσσαλονίκη για Αθήνα.